Günaydın Hüzün!..

Üzgündü.

Sordum:

- Neyin var?..

Ağlayacak gibiydi..

Gözlükleri buğulanmıştı..

Suskundu..

Yineledim:

-Neyin var?..

Dudakları kıpırdadı, bir şeyler söylemek istedi, sonra vazgeçti.

Üsteledim:

- Neyin var?..

Fısıldar gibi dedi ki:

- Çalıştığım gazete satıldı.

Sonra önüne baktı.

*

Oysa neler yazardı köşesinde?..

Ya da neler yazmazdı?..

Serbest piyasanın her derde deva olduğunu yinelemekten usanmazdı.

Demokrasi, serbest piyasa demekti.

Serbest piyasa ekonomide her sorunu çözerdi..

Serbest piyasa ekonomisi tek modeldi..

Özgürlükler ancak serbest piyasada boy atardı..

Serbest piyasaya müdahale edilmezdi..

Alıp satmak özgürlüğü kutsaldı..

Ulusal sınırlar anlamsızdı; vatanseverlik, modası geçmiş bir duyguydu..

Serbest piyasaya getirilecek her sınır dinozorluktan gayrı bir şey değildi..

Serbest piyasada her mal ve kişi gerçek değerini bulurdu..

*

Dedim ki:

- Senin gazetenin satılmasına sevin!..

-Neden?

- Çünkü senin savunduğun fikirlerin gerçekleşmesiyle bu satış işi oldu.

- Nasıl?..

- Sen dünya ‘tek pazar’ demiyor muydun?..

- Evet..

- Küreselleşmeyi savunmuyor muydun?..

- Evet.

- Yeni Dünya Düzeni’ni övmüyor muydun?..

- Evet.

- Küreselleşme meyvelerini veriyor, Uzakdoğu’da kriz çıktı, Rusya’ya sıçradı, İstanbul Borsası’na atladı, senin çalıştığın gazete de ‘küresel kapitalizm’ gereği bundan payını aldı, serbest piyasa mekanizması çalıştı, piyasa sorunu çözdü, patron da küreselleşmenin gereğini yerine getirdi, gazeteyi sattı.

*

Ancak bizimki sevinemiyordu.

Üzgündü..

Hem de bu ikinci üzgünlüğüydü..

68’liydi, gençliğinde hızlı sosyalistti, iki askeri darbeyle gelen zoru yaşayınca dönmüş, bu kez hızIı liberal ayağına aşırı serbest piyasacı olmuştu; ‘Yeni Dünya Düzeni’ne karşı çıkıp ‘Küreselleşme’yi eleştirenleri dinozorlukla suçlardı.

Dedim ki:

Sen dinozor musun?..

- Değilim..

- Öyleyse üzülme, sevin!..

Gözleri daldı.

Ya işte böyle, küreselleşme İkitelli’ye geldi; ama, Babıâli’ye gelemedi.

- Çünkü biz Yeni Dünya Düzeni’ne karşıyız.