Savaş Cinayettir…

Evet, savaş cinayettir…
Gazi Mustafa Kemal Atatürk bu gerçeği en çarpıcı biçimde dile getiren büyük bir savaş kahramanıdır…
Kuzey Irak’ta süregelen ‘Güneş Operasyonu’ tartışılmaz hukuksal niteliği ve ‘asimetrik’ içeriğiyle bir savaş sayılamasa da şehitler nedeniyle içimizde tarifsiz bir hüzün oluşturuyor…
*
Ancak bu hüznü sarıp sarmalayan olağanüstü bir gerçeğin iki gerçeklikten oluşan hakikatini algılamak zorundayız.
Birinci gerçeklik ordu, asker, Türk Silahlı Kuvvetleri diye vurguladığımız kurumun şaşırtıcı yapısından kaynaklanıyor…
Ordu gücü..
Yetkinliği…
Kendine güveni..
Teknolojisi..
Kurumsal ideolojisi..
Ulusla moral alışverişi..
Halkın gözündeki ağırlığı..
Dünya ölçeğinde yeri..
Ve yüreklerdeki kahramanlık bilincinin savaş koşullarında doğallaşarak eyleme dönüşen davranış biçimi…
Askerle birliğin, bireyle örgüt bütünleşmesinde dayanışması, kurumsallaşması ve vazgeçilmezliği…
Kim ne derse desin, Türk ordusuna 21’inci yüzyılın başında devletin, ulusun, halkın, yurttaşın ve dünyanın gözünde özel bir değer kazandırmaktadır…
*
Peki, bu gerçeğin ikinci boyutundaki şaşırtıcı derinliğin içeriği nereden kaynaklanıyor?..
Çok uzağa gitmeye gerek yok, şehit cenazelerindeki manzaralara bakınız…
Şehidin arkasında kim kalmış?..
Ana mı?..
Baba mı?..
Eş mi?..
Yavuklu mu?..
Çocuk mu?..
Hüzün, gözyaşı, hıçkırık ve acının yanı sıra her şeye göğüs gerebilecek kudrette bir istenci vurgulayan ortak kültürün tek tümcesi:
- Vatan sağolsun!..
*
Bir yandan şehit cenazeleri gözyaşları ve hıçkırıklarla kalkarken, öte yandan askere alınan gençlerin davullu zurnalı bayram şenliğiyle uğurlanışlarına ne dersiniz?..
Anadolu’da tükenmeyen ortak kültürün birbirini tamamlayan tarihsel ve toplumsal gerçekliği paha biçilmez bir değerimizi vurguluyor…
*
Evet, savaş cinayettir…
Ama Atatürk’ün kurduğu Türkiye Cumhuriyeti, Anadolu’da barış içinde yaşamak için vuruşmak zorunda kalırsa ya da bırakılırsa ne yapsın?..
O zaman teröre karşı savaşın bayrağı, barış perisinin ellerinde yükselen hukuksal meşruluğun beratına dönüşür…